Krótka Historia Wampiryzmu...

,,W mrocznym, przepastnym świecie duchów i demonów nie masz istoty równie strasznej, równie odpychającej, a mimo to darzonej taką fascynacją, bojaźnią przesyconą, co wampir, który ni demonem, ni duchem nie jest, lecz jeno tajemnicze i potworne cechy obojga dzieli - wielebny Montague Summers."" ,,Jeśli ma człowiek na co w świecie dowody, to na istnienie wampirów. Nie brakuje niczego: raporty oficjalne, zeznania obywateli szanowanych, chirurgów, urzędników, księży. Lecz mimo to, któż w wampiry wierzy? - Rousseaur.

Mamy już dwóch Mężczyzn filozofów którzy wierzą w owe istoty, Czy podawać więcej dowodów?

Choroba w Średniowieczu:

Średniowieczna medycyna stała na bardzo niskim poziomie, toteż strach przed niezrozumiałymi przypadłościami genetycznymi rodził się w sercach ludności, zwłaszcza wiejskiej. Poza tymi silniej wyznaczającymi przypadłościami (tj. bardziej wyróżniającymi człowieka z tłumu - schizofrenią, karłowatością, gigantyzmem, porfirią), niepokoiły cechy mniej dziwaczne, takie jak rude włosy, zajęcza warga, owłosienie na zewnętrznej stronie dłoni, zrośnięte brwi, kły wystające poza linię zgryzu, a nawet te związane bardziej z fenotypem niż genotypem: sina lub opuchnięta twarz, garb, kulawość, a nawet... starość

Renesans:

Pod koniec średniowiecza powstała instytucja Świętej Inkwizycji, zajmująca się sprawami czarostwa. Wówczas to świat zaczął skupiać się bardziej na wiedźmach, a ponieważ rozum i palenie podejrzanych indywiduów na stosach rządziły, kwestia wampiryzmu przestała być tak istotna (lub może po prostu uznawano ją za część czarnoksięstwa). Wraz z renesansowym rozwojem nauk, ciało przestało być tak przerażające i odrażające.

Barok:

Wraz z nadejściem kolejnej epoki stosunek do wampiryzmu obrał inny kierunek. Wśród możnych - zwłaszcza na Zachodzie Europy - popularne zaczęły być różne dewiacje seksualne, takie jak masochizm, sadyzm oraz ich połączenia. Terminy te, wraz z "wampiryzmem seksualnym" na poziomie fizycznym, powstały dużo później, mimo to można śmiało stwierdzić, iż właśnie w XVII wieku zaczęły być one praktykowane.

Oświecenie:

Świat zajęty naprawianiem społeczeństwa i dzierżących władzę, jeśli miał czas na wampiry, próbował uzasadnić ich istnienie nauką."Nowe zjawisko ma miejsce od około sześćdziesięciu lat na Węgrzech i na Morawach, na Sląsku i w Polsce. Powszechnie powiada się, iż można zobaczyć ludzi zmarłycyh od wielu lat albo od wielu miesięcy, którzy powracają, mówią, chodzą, niepokoją wsie, zadając rany ludziom i zwierzętom, wysysają krew sąsiadów, zarażając ich chorobami i doprowadzają do śmierci. Uwolnić się od tych uciążliwych i męczących wizyt można jedynie przez odkopanie ciała zmrłego, obcięcie głowy, wypchanie słomą, wyrwanie serca i spalenie.
Tych, którzy powracają, nazywa się upiorami lub wampirami, to znaczy tyle co - krwiopijca. Opowiadają wokół tyle szczegółów tak dziwnych, tak dokładnych, z otoczką tak prawdopodobnych okoliczności i informacji prawniczych, że należałoby prawie przyjąć opinię, jaka panuje w tych krajach, iż faktycznie zmarli wychodzą z grobów i popełniają wszystkie te czyny, o których głośno."

Romantyzm:

Sztuka romantyczna znana jest z fascynacji motywami baśniowymi o charakterze folkowym, zwłaszcza demonami. Można by powiedzieć, że literacki wampir właśnie od XIX wieku miał zawładnąć ludźmi. I wciąż nami włada. Za pierwszy literacki utwór, nawiązujący do wampiryzmu, Maria Janion uznaje "Narzeczoną z Koryntu" Goethego. Za nim - za mistrzem - podążyli romantycy, zażywając słowiańskiej demonologii.

XX wiek:

Wampir inspirował nadal w literaturze, ewoluował w wyobraźni człowieka. Ekscentryczny pisarz, Montague Summers określił wampira następująco: "Jego natura jest dwoista i ciemna, zawiera tajemnicze i potworne cechy obydwu [zarówno demona, jak i duszy zmarłego]. [...] Wampir przeto nie jest ścisłym tego słowa znaczeniu złym duchem". Fascynacja wampirem może mieć różne nasilenie: od zażywania wampirycznych lektur po spożywanie ludzkiej krwi. Spotykani są obsesyjni maniacy wampira popkulturowego, którzy traktują siebie jako nieśmiertelne istoty. W innym względzie wampiryzm łączy się z subkulturami (zwłaszcza gotycką) i wyraża się poprzez specyficzny wygląd oraz upodobania estetyczne, związane z muzyką i innymi formami sztuki. Istnieją także różne stowarzyszenia HLV (ang. Human Live Vampire; żywe ludzkie wampiry), które traktują wampiryzm jako część ludzkiej natury (bardziej lub mniej dominującą), których pewna ilość łączy się z satanizmem w formie sekt.